یکی از کارکنان سینما عینکی را به دستت می‌دهد که از چندجایش به اصطلاح وصله پینه شده و جای سالم ندارد. طلق‌های کثیف آن نیز فضا را حسابی مه‌آلود می‌کند. چراغ‌ها خاموش می‌شود و از بلندگو‌ها صدای بیش از حد بلند و نامفهومی پخش می‌شود که به هیچ‌وجه جملات انگلیسی و دوبله نشده شخصیت اولِ انیمیشن قابل تشخیص نیست.
عینک را هم هر قدر روی چشم‌هایت جابه‌جا می‌کنی هیچ عمقی در تصویر که نشان از سه‌بعدی بودن انیمیشن داشته باشد حس نمی‌کنی. هنور چند لحظه‌ای از برداشتن عینک نمی‌گذرد که آب سردی روی یقه‌ات می‌ریزد و متوجه می‌شوی که منظور از چهاربعدی بودن سینما، داشتن این امکانات است. بعد از خیس‌شدن با آب سرد، باد سردی نیز از پشت به سمت گردنت می‌وزد و همزمان با تکان‌خوردن صندلی از خرید بلیت پشیمان می‌شوی. تمام این‌ها در حالی است که سایر امکانات پارک‌ها به روز شده و مردم از آن رضایت دارند اما آنچه مسلم است در حال حاضر سینما‌های سه‌بعدی موجود در سطح پارک‌ها و تفریحگاه‌ها به هیچ‌وجه با تکنولوژی روز هماهنگ نیست.
